- Zwiedzaj w Europie:

Nie jest tajemnicą, że interesujemy się średniowieczem. Bierzemy udział w imprezach rekonstrukcyjnych (zobacz TUTAJ), a część z nas zaangażowana jest w temat dość mocno. Wiedzą o tym nasi sympatycy, co owocuje czasem takimi perełkami jak dzisiejsza fotorelacja. Mowa o tzw motte, czyli grodzie stożkowatym, który "znalazł" podczas swojej podróży do Francji Pan Witek, za co serdecznie dziękujemy. Jest to oczywiście odtworzony gród, który służy dziś jako siedziba tamtejszego bractwa rycerskiego i jednocześnie sposób na życie dla jego członków

Widok z lotu ptaka

Mała miejscowość Saint-Sylvain-d'Anjou we Francji, oddalona jest od Żarowa o niemal 1600km

Zdjęcie satelitarne Google, jak widać gród znajduje się bardzo blisko zabudowań

Zdjęcie satelitarne Google

Rezydencja rycerska typu motte (także gródek stożkowaty, fr. motte, wraz z podgrodziem en. motte-and-bailey), to rodzaj obiektu mieszkalnego o cechach obronnych, forma przejściowa pomiędzy grodem, wieżą rycerską, dworem obronnym a zamkiem. Składała się z otaczającego budowle wewnętrzne wału oraz drewnianych lub kamiennych fortyfikacji. Obiekty tego typu budowane były w Europie od IX do XIV wieku. W X – XI w. pojawiły się w Szwajcarii, w XI wieku we Francji, Wielkiej Brytanii, Irlandii, Holandii, Niemczech, od połowy XIII wieku były budowane na terenie Polski, Czech i Austrii. W Polsce założenia w postaci kopców występują najczęściej na terenie Śląska (np. Mikołów, Majkowice), Zagłębia Dąbrowskiego (Sosnowiec Zagórze) i Małopolski, jak również i na obszarze Polski centralnej i zachodniej. W średniowieczu obiekty tego typu budowali zazwyczaj niżsi feudałowie, których nie stać było na wzniesienie zamków. W okresie nowożytnym na terenach ziem polskich pełniły one funkcje siedzib szlacheckich – forma gródka stożkowatego obecna była do XVIII wieku. Określenie gródek stożkowaty pochodzi od formy założenia w postaci nasypu ziemnego o kształcie ściętego stożka, wysokiego na ok. 3–5 metrów, o średnicy u podstawy do ok. 30 metrów, a przy wierzchołku ok. 10-15 metrów. Znane są większe założenia tego typu: 60 metrów średnicy u podstawy do 20 metrów na szczycie przy wysokości 10 metrów. Grody stożkowate zazwyczaj były otoczone rowem, który powstawał podczas wybierania ziemi, z której usypano stożek; niekiedy także wałem. Stoki wzniesienia mogły być oblepione gliną. Na szczycie umiejscowiona była była drewniana lub kamienna wieża mieszkalno-obronna (w stosunku do założeń murowanych używa się zwykle określenia wieża rycerska lub stołp). Plateau otoczone było palisadą. Do kopca przylegał często rodzaj podgrodzia, niekiedy otoczonego palisadą, nad którym górowała wieża. Zaletą tego typu obiektów oprócz cech obronnych była łatwość wznoszenia – znany jest przypadek, gdy Wilhelm Zdobywca wzniósł taki obiekt w Pevensey w ciągu 8 dni. Najstarsze przedstawienie ikonograficzne takiego założenia znajduje się na tkaninie z Bayeux, przez co motte kojarzone są z normandzką ekspansją w Anglii.

"Schemat" budowy grodu stożkowatego wraz z podgrodziem

Zdjęcia od naszego czytelnika

Zdjęcia od naszego czytelnika

Zdjęcia od naszego czytelnika

Zdjęcia od naszego czytelnika

Plakat zapraszający na imprezę rekonstrukcyjną

Widziałeś ciekawe miejsce podczas swoich podróży, przyślij nam swoje fotografie, opublikujemy je na labiryntarium.pl. Dane kontaktowe dostępne w formularzu kontaktowym na naszej stronie.

Przygotował : Matthias

materiały : Witold W., pl.wikipedia.org,